Łagodne chwile i Siódme niebo - Zbigniew Wolf

Nie proś już więcej o pamięć,

i nie szukaj w cierpkim dniu

mojej twarzy z pulsującym

punktem ust, w których

cierpliwie hoduję słowa czułe,

wśród chwastów

Nie proś już więcej i wiersz

i odejdź w pięknym lecie,

które w tobie rośnie

rozpostartą zielenią

wdzieczności, jaką masz -

tylko dla siebie

w chwilach łagodnych

z okruchami sierpnia

i dusznych świateł

Nie proś już więcej o pamięć,

i o wiersz w chwilach

słabości i winy.

Ołowianym świtem

w wilgotnych uściskach

szukałem nisko nad ziemią

cień skrzydlatego ptaka,

i malachit łąk, co się nagle

wibrowaniem w szkliwie wód

rozpłynął i gdzie senny czas

w słońcu zatańczył -

jak ty w bosej pokorze na rosie,

aż po siódme niebo

żałosnej kukułki

Ołowianym świtem

szukałem cię z wiatrem po polach,

po najbłękitniejszych oparach

pamięci z purpurą róży

zakrzepłej we włosach

bo wiem, że byłaś i wiem -

że będziesz, choćby nawet

w najcichszej pamięci.