Przelotny uśmiech i W mroźnym oddechu

Ta krystaliczność myśli

i wszystkie ciosy we mnie mierzone,

ża ani spojrzeć w oczy - tej jednej,

która jest jak zwykłe przeznaczenie

w nawet przelotnym uśmiechu

dziwnej melancholii

że ani pragnąć przyszłych dni,

ani prosić choćby spojrzeniem jednym

o najzwyklejszy ludzki gest,

który stwarza się już poza nami

w sennej przestrzeni i w milczeniu

nieprawdopodobnych faktów -

że ani pragnąć wszystkich kolorów

świata, w którym najmniej jest zawsze

czerwieni tętniącej nawet w cieniu

oszalałej i przedwczesnej wiosny.

Deszcz padał -

myślałem, ktoś płacze

i cichym polonezem chopina

smuci sie w niesiącu tak smętnym,

jak listopad, jak katrka

z kalendarza w dniu moich

urodzin, o których tak łatwo

zapomnieć czytając wiersze

białe, jak psalmy w mroźnym

oddechu odkrycia i święta

ze słodką wonią frezji

urodzin, w których tak łatwo

zapomnieć z maleńką gałązką

szronu w dłoniach, gdy świt moknie

w ogrodzie i ty cała -

i oczy twoje.