Znak i Krajobraz pustych dni - Zbigniew Wolf

To trwało pięć minut,

i kilka lat nie budząc

żadnych podejrzeń

w zdecydowanej ciszy

w której już dawno cię

nie widziałem, a za którą

tak bardzo i ciepło tęskniłem,

i tak bardzo zwyczajnie,

że jesteś, że widzisz coś

choć raz na własne oczy

w zapalonych światłąch-

albo w porannych mrokach

to trwało pięć minut,

i kilka lat po przeciwnej

stronie lustra,

trójkąta zawieszonego

w zastygłym powietrzu wróżb

i pozamykanych na długo

ciasnych szufladach

do których latami nie było

dostępu, a przecież tak bardzo

tęskniłem i wciąż czekałem

na choćby najmniejszy znak

od ciebie w każdej myśli.

Więcej było milczenia,

i twoich oczu wśród

złocistych i nagłych

wieczornych spotkań,

co się jak dym jesienny

wysączał, tak samo jak my

w siny i przemijający

krajobraz pustych dni

więcej było nagłych wzruszeń,

i pochmurnej powagi

w dotyku chwili i twoich

przyjaznych słoni w ciszy

z opasaną kolczastą ironią,

innej już możliwości-

i spojrzeń, wciąż tak bardzo

pustych w każdym bólu

więcej było zaułków i cieni

bez znaków zapytania

w szumie deszczu po tobie,

i przemilczeń nienazwanych